70’li yılların başında Akçaabat lisesinde öğretmendim.

     Bir sabah erken çarşıya indiğimde, yaşamımda ilk kez duvar yazılarını gördüm:

     “Tanrı Dağı kadar Türk, Hıra Dağı kadar Müslümanız” ve benzerleri...

      Milliyetçilik ve İslâmî motifler çokça vurgulanmıştı.

     Bu yazılarda kabadayılık, korku salma, yıldırma, küçük görme, üstün sınıf yaratma,  meydan okuma ve her şey vardı.

     Politika duvarlara inmiş mi desem, tırmanmış mı desem; aklım karma karışık. Kısaca buz gibi oldum.

     Dönemin siyasi liderlerinin Ecevit, Erbakan ve Türkeş olduğunu eklemeliyim.

     Gece duvarlara yazan gençlerin arasında bizim öğrencimizin bulunmaması mümkün müydü?

     Okulun en yaşlı ve deneyimli öğretmeniydim. Öğrencilerle iletişimim iyiydi.

     Ülkenin tutulduğu ayrışma hastalığının ateşi bizim gençlerde de yükselmeye başlamıştı. Onlara yardım etmem, bilmedikleri ya da hesaba katmadıkları bir şeylerden söz etmem gerektiğini düşündüm.

     Ogün altı saat dersim vardı. Gün bu gündü; hemen, sıcağı sıcağına çocuklarımıza onların deli fişekliğini törpüleyecek, akla davet edecek bir şeyler söylemeliydim.

     Söyledim de!

     “Başkalarının sizi mal gibi gütmelerine izin vermeyin. Verilen bilgiye kuşkuyla bakın. Her söylenilenin doğru olduğunu nereden biliyorsunuz? Doğruyu kendiniz arayın, bulun, karşılaştırın ve sorgulayın.”

     “Din düşmanlık için değil, kendi türümüze ve dışımızdaki her canlıya karşı merhametli olmamızı sağlamak için gönderilmiştir!”

     “Milliyetçilik ve ırkçılık kavramlarının kulaklarınıza fısıldandığından ibaret olduğuna hemen inanmayın. Kendiniz araştırın, birkaç yazardan okuyun, bu bilgiye kendi çabanızla sahip olun. O konularda sizin de söyleyeceğiniz bir şeyler bulunsun...”

     “Ucu “Cumhuriyet” rejimine dokunan siyasete karşı çıkın.”

     “İnsanlık diye bir kavram var. Bu, hayvanlar ve bitkilerle olan farkımızı ortaya koymak için değil, ahlâkî anlamda kullanılmıştır. Ne olursa olsun insan olun ve bunu savunun.”

     “Ve unutmayın, siyaset lâf yarıştırmak değil hizmet üretmek içindir...” 

      “Acele etmeyin, üniversite bitsin, bilgileriniz olgunlaşsın. Sizi başkaları güdüp yönlendirmesin. Kendi ayağınızla yürüyün, yönünüzü kendi aklınızla bulun...”

      “Ondan sonra yurdumuzun yasal partilerinden hangisini arzu ederseniz orada aktif görev alın ya da oyunuzu, kendi iradenizle, demokrasiden yana bildiğiniz partiye verin...”

     6 saat bunları tekrarladım.

     Olayın üstünden 4-5 yıl geçmiş, ben o vaazımı çoktan unutmuştum ki; Erzurum’da üniversiteyi bitirmiş iki eski öğrencimden mektuplar aldım.

     Akçaabat lisesinde kendilerine o gün verdiğim siyasi tavır dersinde öğrendiklerini hatırlatarak üniversiteyi başları ağrımadan bitirdiklerini yazıyorlar ve bana teşekkür ediyorlardı.

     Evet, Milli Eğitim’in altı saat dersini çaldım ama kim bilir kaç öğrencimde de politik ahlâk farkındalığı oluşturdum.

     Bugün çok ihtiyaç duyup da bulamadığımız şey.