Ancak, aynı gün aynı saatte Görele’de düzenlenen 2. Törende yaşanılanlar tabiri caiz ise tam bir fiyasko, tam bir skandaldı. O tören, şehit ve gazilerimizi anmak için düzenlenmişti.

Görele’nin “hizmetkarı” durumunda olan yöneticileri ile bürokratları orada idi. Ancak ne şehit yakınları vardı ne de gazilerimiz.. Töreni izlemek üzere, Atatürk Anıtı önünde toplanan halk içinden bazıları, “Trabzon’da Gaziler Mangası vardı. Haber verilse gelirlerdi,” dediler.

Yani, 19 Eylül tarihini “şenlik” havası içinde görenler vardı. Hiç kimse, “Görele’nin kaç şehidi var? Kaç gazisi var? Diye sormadı. Belki “yöneticilerden” talep edilse “ başka şehirlerden şehit yakınları ile gaziler “ihraç” edilecekti.

Bu sorunun, Görele’yi yönetmekle görevli olan başta Kaymakam Aykut Pekmez ile Belediye Başkanı Ertuğrul Melikoğlu’nun aklına gelip gelmediğini bilmiyoruz. Anma töreninde ne Kaymakam Pekmez, ne de Belediye Başkanı Melikoğlu, “Nerede şehit yakınları, nerede Gazilerimiz?” diye sormadı. Ya da soruldu da, biz gazetecilere yansıtılmadı. Yüzlerindeki ifadeden, herkesin “mutlu ve mesut!!!” oldukları anlaşılıyordu.

Sembolik olarak bir gaziye tören alanında basit bir “rozet” takıldı. Sonra? Sonrası tam bir rezalet.

İşte aynı gün, öğle saatleri..

Görele Öğretmenevi’nde bir yemek verildi. Yemek, Görele’nin şehitleri ve Gazileri adına verilmişti. Yemek vaktinde davetliler sükun etmeye başladılar..

Kaymakam geldi, Belediye Başkanı geldi. Askerlik Şubesi Başkanı geldi, Emniyet Müdür Vekili geldi.. Bazı daire amirleri ile biz gazetecilerde orada idik.

Ancak ne şehit yakınları ne gaziler, nede gazi yakınları vardı. Bu haber Görele’nin bir haber sitesinde öyle bir verildi ki, okuyanlar, Görele’deki bütün şehit yakınları ile gazilerin o yemekte hazır olduğunu zannetti. Oysa kamuoyu ile paylaşılan fotoğraflarda, yemekte şehit yakınları ile gaziler ve gazi yakınlarının olmadığı açıkça görülüyordu.

İşte o fotoğraf ve yalan haber, Görele’de yapılan gazeteciliğin aynası olarak tarihe geçti.

Yukarıda zikredilen protokol erkânı, yemekten önce oturdukları yerden kalktılar ve yan odaya geçerek bir süre basından uzak görüştüler. Ne görüşüldü, ne konuşuldu -şimdilik- bizce meçhul..

Meçhul olan bir ayrıntı daha.. Görele Askerlik Şubesi Başkanı Üsteğmen Fatih Yılmaz’da biz gazeteciler gibi kapının dışında kalmıştı. Bu durum kafaları karıştırdı. Tabi, gazeteci olarak, “basından gizli” yapılan bu görüşmenin amacını ve orada nelerin konuşulduğunu merak etmedik değil. Hatta görüşme uzayınca merakımız daha da arttı.

Onlar orada görüşürlerken, yemek saati geçiyordu.. “İçerden” görüşmenin uzayacağı sinyali gelince yemek, “Basına kapalı görüşme” devam ederken başladı.

Yemek sonuna kadar şehit yakınlarından, gazilerden ve gazi yakınlarından hiç kimse gelmedi. Bu bir zafiyet miydi? Organizasyon bozukluğu muydu? Yoksa bilinçli ve kasıtlı olarak mı şehit yakınları ile, Gazi ve Gazi yakınlarına haber verilmemişti?

Şayet öyle ise, bu yemek tam bir fiyasko idi hatta bir skandaldı.

Açıkça itiraf edeyim ki, orada yutmaya çalıştığım her lokma boğazıma dizildi. Yutamadım, yiyemedim ve hiç tasvip etmediğim halde yemeği geriye iade ettim. Beyler, beyefendiler “afiyetle” yediler. Nasıl yuttular, nasıl hazmettiler bilemiyorum.. Orada, ismi üzerine çöreklendikleri şehit yakınları ile gazi ve gazi yakınlarının olmayışından utanmadılar.

Biz gazeteciler, ayrıca toplandığımız masada, “Nerede Görele’nin şehit yakınları ile Gazileri?” diye sorduk ve bu soruyu tartıştık. Aynı soruyu Kaymakam Pekmez ile Belediye Başkanı Melikoğlu’nun da sorup sormadığını merak ettik.

Öyle ya.. Görele’nin hem asker hem polis şehidi ve gazileri vardı.. Neredeydiler?

Her şey hazırlanmış, yemek saati gelmiş, davet edilenler toplanmış.. “Demek ki, şehit yakınları ile gazilere, gazi yakınlarına haber verilmemişti.. Verilseydi, davet edilseydiler mutlaka gelirlerdi, “ düşüncesi ile vazgeçildi.

Ancak ben hazmedemedim.

Mademki Görele’de şehitlerimiz ile gazilerimizi anmak için bir tören düzenliyorsunuz. Bu konuda yapılan konuşmaları itiraz etmeden kabul ediyorsunuz. Hatta bir adım ileri giderek, birde yemek veriyorsunuz.

Beyler.. Ey beyler.. Nerede şehit yakınları? Nerede gaziler? Nerede gazi yakınları? Görele’nin şehidi yok mu? Görele’nin gazisi yok mu? Neden düzenlenen törene davet edilmediler? Neden kendi isimleri adı altında verilen yemekte yoktular?

19 Eylül tarihi, Bütün Türkiye’de Şehitler ve Gaziler Haftası” olarak anılmasa, siz Görele’de böyle bir etkinlik düzenlemeyecek miydiniz? Anma Töreninin rutin olması işinize geldi. Formaliteler icra edildi. Sonra, gün akşam oldu, tarih sona erdi.. Şehitler ve Gaziler Günü bir sonraki seneye kaldı.

Bir sene sonraya da “Allah Kerim!!”

Görele’nin hangi köyünde şehidi var? Aziz Kabri ziyaret edildi mi? O şehit ailelerine gidilip “ Hayatınızı nasıl idame ettiriyorsunuz?” diye soruldu mu? 19 Eylül 2011-2012 Eğitim öğretim yılının başladığı gün..

İki günü bir arada andınızda, babasını kalleş kurşuna vatan uğruna şehit veren yavruların eğitime “nasıl bir zorlukla” başladıklarını araştırdınız mı? Nasıl geçiniyorlar, hayatın acımasız getirilerine nasıl direniyorlar, soruşturdunuz mu? Kaç tanesi, sığındığı kapınızdan boynu bükük döndü?

Ya gaziler?

Bu yemek tam bir skandaldır. Yemeğe, şehit yakınları, gazilerimiz ve gazi yakınlarımız olmadan katılmak ise.. Kelimelerle anlatmak, bir isim koymak çok zor.. Anlatabilen, isim koyabilen varsa yazsın.. Ben yazamıyorum çünkü..